Hún er silki og stál,
hún er stórsjór og bál,
hún er afl mitt í hendi,
hún er hjarta míns mál.
Þegar heimur og drótt
höfðu loks um sig hljótt,
í fannfergi hugans
ég fann hana' í nótt.
Það var dimmt það var dögg
og í dreyranum lögg
en ég fann hvernig hjartað
sló högg eftir högg.
Þar sem áður var tóm
eru nú aðeins blóm.
Í kuldanum ástin
hún kvað upp sinn dóm.
Það er ólýsanlegt
já, og alls engu líkt,
þá sjaldan menn komast
í tæri við slíkt
hversu öflug hún er
hversu hreint ótrúleg
hvað hún örvar og sefar
í senn trúðu mér.
Það var hvasst, úfinn sær,
það var nýfallinn snær,
þó var innra með mér
aðeins andvari vær.
já, ég vissi sem var
og ég skynjaði þar
í mjöllinni hitann
sem með sér hún bar.
Það er ólýsanlegt
já, og alls engu líkt,
þá sjaldan menn komast
í tæri við slíkt
hversu öflug hún er
hversu hreint ótrúleg
hvað hún örvar og sefar
í senn trúðu mér.
Dag eftir dag eftir dag
eru óteljandi sálir sárar víst
dag eftir dag eftir dag
hverfur sól en síðan styttir upp,
styttir upp á ný.
Það er ólýsanlegt
já, og alls engu líkt
þá sjaldan menn komast
í tæri við slíkt
hversu öflug hún er
hversu hreint ótrúleg
hvað hún örvar og sefar
í senn trúðu mér.
Nú er dagur á ný
en í kvöld aftur sný
ég til fundar við þig
þar í rökkrinu því
þegar heimur og drótt
höfðu loks um sig hljótt
í fannfergi hugans
ég fann hana' í nótt.
Í fannfergi hugans
ég fann þig í nótt.
. . .
|
Switch to English 